Harun Adil – Aynı

Öfkeliyim bir çoğunuzu sevmediğimden
Doğup büyüdüğüm şehrin gettosundan duvarın griliğinden
Milyonlarca köle milyonlarca beyaz yakalı endişesinden
Evimi terk ederken anamı dahi görmediğimden
Bir araba ayarla arka koltuklarını yatır
Neyin varsa yüklen ve git mikrofon ve paneller
Her gün aynı b*ku yaşamaktansa varsın gerçek olmasın
bir başkasının hayatını süslesin pembe hayaller
Gün gelip de bu devran bize dönecektir elbet
İstemiyorum bir arka mahallede yalnız başına ölmek
Günüm gecem belli sırtım azda olsa pek
Zor olmasın cebimde duran paramla aybaşını getirmek
Gün yüzüme gül bahara dün yarına muhtaç zaten
Kim daha kin dolu kim bilir daha kaç yarına borcum
Şan paraya kan gözüne dolmadan anlamıycan madem
Ben daha toz toprağa girmeden dinmez korkun

Aynı şehrin derdi aynı insan hali
Aynı dünya yerim yurdum
Aynı duyduğum öfke aynı sevgi
Aynı dönen dolap
Aynı tuzaklara teslim
Günde aynı yerde
Beş kez aynı halde gergin

Bilmediği bir şehrin sokaklarını arşınlıyor bazen
Halim eskisinden dahada fena plan yaptı
Bavula sığdığı kadar umut alıp yan cebine koydu
Her şeyini en can alıcı soruyu durup kendine sordu
Neden değer verdin yıllarını onlara heba edip durdun
Kendine yapmadığın iyiliği altın tepside sundun
Neden onlar için çabalarken sen onların hepsi sustu
Bugün neden çalmadı telefonum neden hepsi suskun
Söyle yediğin kaç kazıkla uyanacaksın Harun
Söyle en başından biliyim neler eğriymiş bildiğin neler doğru
İnsan kıramamak mı kaygın insan kaybetmek mi korkun
Bildiğim herkes için iyi niyetlerimi ellerimle boğdum
Takarım elimi s*karım içine gezegenin
Yakarım derimi tenimden atarım görünen bütün o keneleri
Bana mı kastın dünya bana mı düzen söyle ben mi derdin
Bir fayda bekleme kimseden zati kendin geldin