Gülben Ergen – Bu Benim Hayatım

Sevgilim sen bu satırları okuduğunda
Ben gitmiş olacağım
Çok demode biliyorum
Ama daha iyisini bulamadım

Mektup yazmayı da unutmuşum
Konuşmaya da cesaret edemedim
Ayrılığı yüzüme gözüme bulaştırırım diye

Lakin

Kim bilir kaç hayattan hatıra
Kolye gibi boynumda taşıdığım sorgulamadan
Gövdemin bir parçası gibi alıştığım
O görünmez zincir koptu

Meğer maviymiş gökyüzü
Elbette içerde inceden bir sızı
Hep bir suçluluk duygusu
Hep bir korku
Sandığımdan zormuş kazı

Üstüme biçilen elbise
Adıma seçilmiş hayat
İyiliğim için buyurulmuş
Çivili bir taht
Dağıldılar toz gibi hafif
Ve gülümsedi aynadaki muhalif
Dedi ki: “rahat kurgu bunlar”
Biz değiliz bu uyduruk tarif

Sevgilim ben gittim beni affet
İki gözüm iki çeşme hakikaten
Ya aşk gibi aşk olacak dibine kadar
Ya bu kalp seve seve yalnızlığa talip

Bu benim hikayem benim hayatım
Sevdaysa sevda çıktı ok yaydan
İnişleriyle çıkışlarıyla
Kavgaysa kavga
Hodri meydan

Ah be ayrılık yine mi yine mi sen
Bitirdin beni bi düş yakamdan
Hep mi bir aşk acısı
Karadan denizden
Elveda sevgilim
Taşınıyorum senden

Çıktım yola ne esaslı macera
Burdan dönüş yok artık rastgele
Topladım dağılan parçalarımı
Birleştiririm nasıl olsa ara ara

Bu benim hikayem benim hayatım
Sevdaysa sevda çıktı ok yaydan
İnişleriyle çıkışlarıyla
Kavgaysa kavga
Hodri meydan