Canfeza – Yar ve Aysın

Pişmanlıklar denizinde yüzüyorken vicdanım,
Gelmiyor beni teskin edecek minik, cılız bir çağrı.
Sen daha bu pişmanlığı taşıyamazken ey bağrım,
Nasıl içinde tutacaksın bu karanlığı devamlı?

Umutsuzluk seline kapılmışken dimağım,
Nasıl yeniden derebilirim talan ettiğim bu bağı?
Ben daha kendi içimde taşıyamazken bir ahı,
Nasıl kabul olur tövbesi böylesine bir günahın?

Sarp uçurum kenarında bekliyorken vuslat,
Ben farksızım uçurumda kanadı kırık kuştan.
Bundan gayrı icap eden tek şey susmak.
Bir karar ver artık; ya dağıt ya da uslan.

Sensizliğin ortasında kararırken dünyam,
Biz seninle şen bir yuva kuracaktık güya.
Sana sevgim saf, sana olan aşkım üryan,
Şimdi beni sevebilmen belki de bir rüya.

Şimdi hiçiz. Bir zamanlar arkadaştık, dün eş.
Eş zamanlı battı hatıranla güneş.
Sensiz geçen saniyeye, senle geçen gün eş.
Eş zamanlı yaktı hatıranla güneş.

Aşk bir yıldızın kütle çekimiyle dansı
Işığın sonsuza dek yörüngemde kalsın
Birkaç milyon yıl uzakta ölürken de varsın.
Tanrı canımı alsın aynı anda yar ve aysın.

Senin varlığın ki beni vahalara koydu.
Gel yeniden başlayalım, hatalara doydum.
Aşk uğruna toprak altı yatanlara sordum;
Var mı gönlünü zevk için satanlara borcum?

Seni bu denli incitmektense ölsem iyiydi.
Şimdi bir ölüyüm sanki, seninleyken diriydim.
Yokluğunda deniz kara gökyüzü hep griydi.
Ama sen yine de bende hep masmavi biriydin.

Biliyorum ki zor yeniden başlamak;
Yeniden iki tek atmak seninle bir akşama.
Ben içimde sana dair bir hasretle ölürsem
Cehennemde yine karşında görmek beni, hak sana.