Teoman – Düello

Benden hiçbir şey bekleme artık, diyor, esen rüzgar
uyanamayacaksın bu baharda ve bir daha hiç
dönemeyeceksin hiçbir zaman evine
ölümüne yürüyen canını kendin avut korkundan

yalvarıyorum ona, sus, sus, sus diye
kaderimi kaosum seçmiş, benim suçum yok
af diliyorum dileyebildiklerimden, her salise
kaybetmiştim diyorum kendimi, kaybetmiştim kendimde

bırakıyorum şimdi mecburen
bir elveda, o rüzgarın kucağına
aşağıya bakıyorum tir tir titreyip
kendi dipsiz uçurumumdan

sıska yaşlı bir adam siyah mendilini kaldırmıştı
bana hazır ol deyip, sırıtıp, yere bırakmıştı,
anında girmişti çelik kılıç kalbime
yırtılan etimin sesinin yankısını duymuştum

kendi sonumu arıyordum aslında
geçmişimin, geleceğimin toz toprağında
gözlerimi kapatıyordum yaşlar sızıyordu
hazzının peşindeydim sonsuz açlıklarımın

ter bastıran kabuslar, yalvaran dilim,
bir ölü doğanmışım meğer herkes gibi ben de
bulamadım demiştim ya manayı
hiç aramamıştım aslında gerçekte, hepsi yalandı